فوجدناه رفیقا

اصلش این است که آدمی در لب خند نمی گنجد ، خدا هم در ادبیات قرآنش باران را استعاره از رحمتش گرفته ،

باران که می بارد یعنی خدا خیلی مهربانی اش گل کرده است ، و من یادم نمی رود تو چه روزهای مدید بارانی را

پشت سر گذاشتی و حالا که انگار با یک جرثقیل ، نگرانی تو را از روی دوشم برداشته باشند ،

پر از باران مهر و خوشحالی ام ... و نمی توانم عمق سرمستی ام را در لبخند و ذوقم خلاصه کنم .. 

اصلش این است که وقتی رفیق آدم راهی خانه ی بخت می شود و گل آرامش روی دامن زندگی اش می روید ،

باید آفتاب خوشحالی در چشم های من بدرخشد ، می درخشد ، خیلی هم ! 

اما این اشک های وقت نشناس را هم که دارند روی صورتم سرسره بازی می کنند

به حساب همان باران می گذارم... و دعا می کنم ابرهای سرگردان مزاحم زندگی تان زودتر بروند پی کارشان ..

یادم رفت آن روز که دوباره دیدمت و گفته بودی می ترسی در بغلم فرو بریزی بگویمت که چه دیدم در آن چشم ها...

کاش می توانستم خنده ی نمکین نگاهت را نقاشی کنم و به این مرد خوشبخت زندگی ات بگویم

قاب کند در خانه تان تا هیچ وقت شیرینی اعجاز این با هم بودن از خاطرتان نرود ...

حالا که زندگی اش هم انقدر " شیرین " شده ..

می نویسم با هم بودن چون هر چقدر هم که چای قندپهلوی دلتان را تلخ کنند باز با مهر همش می زنید و

همین حسابی خستگی رفع کُن است ...

 راستی !

عشق نردبانی ست که آدم ها را برای بالا بردن کمک می کند ، بعضی ها هستند که در کنار هم قد می کشند و

قلب های زلالشان را به دریای بزرگ تری وصل می کنند ، من گمان کنم نردبان دل شما آنقدر مرغوب باشد که

دست تان را زود به آسمان برساند .

________________________________________

پ.ن 1/ مزه ی عشــق به این خـوف و رجـاهاست رفیـق !

پ.ن2 /  + و