رشته ای از چادرش هم دست ما باشد بس است ...
حس کودک سر به هوایی را دارم که وسط یک شلوغی ِ عظیم گم شده است
قلبش از اضطراب ِ تنهایی سر جایش نمی ماند ..
و حالا ، خسته و پریـشان و پشیـمان ، در انبـوه نداشتن ها ، بـوی چـادر مـادرش نجـاتـش می دهـد ...
حس کودکی که با یک دنیا بغـض ِ گم شدن ، خودش را در دامان مـادرش می یـابـد ..
و محـتاج دست مهـربانـیـ ست که بر سـرش کشـیده شود .... / فدای بازوی شکسـته ات مـادر /
این هم بساط ِ نوکـر ِ بی دست و پـای تـو ... !
...............................................................................
پ.ن1) او ایسـتاد پای امـام زمـان خویـش !
پ.ن2) هر کسـی یک جور مـی سـوزد به رسـم عاشـقـی ...
پ.ن3) سال ها بود سؤال همه ی مردم شهر / پسر ارشد این خانه چرا خم شده بود ؟
پ.ن4) فاطمه در عین وحدت گاه کثـرت می شـود / می رسـد از جانـب یک تـن صدای پنـج تـن !
پ.ن5) مـادر که رفـت وای بر احـوال دخـتـران ...
پ.ن6) بباف پیـرهـنت را حسـیـن منتـظـر اسـت ....
پ.ن7) دلخوشم از اینکه لااقل پایین پای هیئت تو گریـه می کنم ...
پ.ن8) این درد را چگونـه کسـی می کنـد دوا / وقتی که شیشـه های دوا را شکـسـته اند ... ؟
پ.ن9) مدت ها قبل اسـتادی بود که می گفت روزی ِ لحظه به لحظه ی آدم را
در لحظه به لحظه ی عمـرش می نویسـند ...
آمـدم بنویـسم سالهای پیش از این ، هیـئـت خـوب و قشنـگی داشـتیم ... دلـم لرزیــد ، دستـم بیشتـر ...
رزق امـ را از دستـان تـو نگیـرم چه کـنـمـ ... ؟
پ.ن10) این شب ها ، برای قُــرب به فاطـمـه(س) بایـد ذکـر یاعـلـی گرفـت ....
تاثیر مهر مادریت بوده بر زبان / این واژه ها اگر به تغزل بدل شده است
مادر! حضور نام تو در شعر های من / لطف خداست شامل حال غزل شده است
غیر از تو جای هیچ کسی نیست در دلم / این مسأله میان من و عشق حل شده است
سیاره ای که زهره نشد آه می کشد / آه است و آه آنچه نصیب زحل شده است
زهرایی و تلألو نور محبتت / در سینه ام ز روز ازل لم یزل شده است
با نام تو هوای غزل معنوی شده است / بی اختیار وارد این مثنوی شده است
هرگز نبوده غیر تو مضمون بهتری / تنها تویی که بر سر ذوقم می آوری
نامت مرا مسافر لاهوت کرده است / لاهوت را شکوه تو مبهوت کرده است
از عرش آمدی و زمین آبرو گرفت / باید برای بردن نامت وضو گرفت
نور قریش! تا که تویی صاحب دلم / غرق خداست شعب ابی طالب دلم
عمرت نفس نفس همه تلمیح زندگی است / حرفت چراغ راه و مفاتیح زندگی است
از این شکوه ، ساده نباید عبور کرد / باید مدام زندگیت را مرور کرد
چون زندگیت ساده تر از مختصر شده است / پیش تجملات ، جهازت سپر شده است
آیینه ای و سنگ صبور پیمبری / در هر نفس برای پدر مثل مادری
اشک شما عذاب بهشت است ، خنده کن / لبخندت آفتاب بهشت است ، خنده کن
دنیای ما نبوده برازنده ی شما / هجده نفس زمین شده شرمنده ی شما
آیینه ای نهاده خدا بین سینه ام / حس می کنم مزار تو را بین سینه ام
مانند آن خسی که به میقات پر کشید / قلبم به سوی مادر سادات پر کشید
شعر از سیدحمید رضا برقعی