یک جایی در دلم ، خیـمـه زده ای
که هر چه صـدایـت می زنـم ، پــژواک غربـتـت گستــرده تـر می شـود...
یک جوری اسیــر نتوانستـن خودمان شده ایم که
در اندازه ی بودن تــو غفلــت زده تـر از همــیشــه ایم...
الی متی احارُفیــک یا مــولای ؟!
تا کی سـرگردان تـو باشــم ؟ عـزیزٌ علیّ أن اُجـاب دونک عزیز !
اینجا ، هر چه که بــوی تو ندهـد و من دلـم را به داشتنش خوش کـرده باشـم
پاسـخ نیست ، راه نیست ، یابن الصراط المسـتـقـیم !
تـو امـتـداد لبـخند پیمبــری آقـاجـان ! بـغـض لحـظه های نامنتظـرم را
به یـقـین خواستنـت مبـدل سـاز ؛ که از این همه دروغ و جنـگ درون ، قلـبم سخت مغلوب و زخمی شده ...
رشتـه ی این اشـک های خاکسـتری را بگـیر و به مسیر دلتنـگی خودت وصـل کن ...
هل من معین فاُطیل معه العویل و البکـاء....؟
بنفـسـی أنــت ! تــو آمـدی که عشــق پـا بگیــرد ... ؛
_____________________________________________
پ.ن1 ) سر به زیرم سر اعـمال به هم ریخته ام ، اما ! : / با شما یک سفر کرببلا مانده هنـوز...
پ.ن2 ) من یادم نمی رود ، آن شبی که داشت وصل می شد به میلاد آقا و تو با دل کربلایی ات ،
پیش پای قدم های مولا ، تمام شدی .... [ برای شادی روح آنان که نیستند صلوات ]
پ.ن3 ) حضرت باران ! با حبّ خودت ، این غم ها و بیماری های روحی دنیایمان را وارونه کن !
پ.ن4 ) دل آشفــتـه بــودن ، دلیـل کمــی نیســت........