دوست داشتم شبیه تو باشم

وقتی برای مادر شدن همین موجود کوچک طاقت فرسا را طلب می کردم.

یا رب ارحم ضعف بدنی

مخصوصا به حافظه ی ضعیفم در به یادآوردن آنچه خودم خواستم و تو دادی. 

طعم شیرین خیال!

این خوابیدن های پریشانت به خودم رفته. اما تو دوزش را کمی زیادی بالا برده ای که انقدر برای چشم روی هم گذاشتن مقاومت به خرج می دهی! دنبالت می آیم تا به گوشه گوشه ی خانه مان سرک بکشی، اگر چیزی برای به دهان بردن مناسب بود دریغ نکنی، گیر بدهی به یک جای خطرناک و من هی مثل عروسک زیر بغلت بزنم و بیاورمت عقب تر و تو از نو شروع کنی. 

با صدای بلند، صدای زیر، بم، کلمات بداهه، لالایی و قرآن و هرچه فکرش را کنی برای خواب کردنت تلاش می کنم تا چند دقیقه ی بعد باز چشم های گردت را توی چشم های خسته ام بدوزی و من آه بکشم...

این حال و روز دختری است که روزی با دنیایی ادعا و مملو از آمال و آرزو اینجا می نوشت.... و تو همه ی آن دنیایی.

خدا تو را همان طور که توی خیالم داشتمت توی آغوشم قرار داد . هفت ماهه ی من!

_______________________

پ.ن1/ خدا خیرت بدهد که گوشی ام را شکستی، کمی خاک اینجا را تکاندم!

پ.ن2/ داری بزرگم می کنی. پا به پای خودت... 

 

 

                                      

دنائت

زمان هرچه جلو می رود ، روزگار اتفاقات بیشتری برای انسان رقم می زند، بعضی هایشان را توی جیب هایش پنهان کرده تا سر فرصت یک دفعه جلوی چشم هایمان ظاهرشان کند و ما غافلگیر شویم. 

هرچه دارد از عمرمان میگذرد فکر کردن به یک آینده ی قشنگ دست یافتنی تر می شود، خانه و ماشین و فرزند و همسر و کار و زندگی ...

تنها بخش اشک دربیاور داستان ، کهولت سن بزرگترهای خانواده است . ترس از دست دادن تک تک آنها، هر رویایی را نابود می کند.

دنیا ، این بستر آلوده به خواستن و نرسیدن...

ترک عادت موجب مرض است

اولین رنج ، بعد از سفر کربلا به هم ریختن ساعت خواب است. ناخودآگاه نصفه شب بیدار می شوی به هوای حرم رفتن.

نزدیک اذان دلهره می گیری و دیگر چیزی نداری جز دوری ...

______________________________________________

ضریح ارباب مهربان بود . خیلی...

کربلا رفتن درد می خواهد

اولش فکر می کردیم همه چیز به سادگی پیش آمدنش ادامه پیدا می کند و ما برنده شده ایم . دست مان را برده ایم بالا و گفته ایم آقا اجازه ! آقا هم به مهربانی همیشگی اش اجازه داده است . 

کم کم بی حس شدیم. به ما آمپول سر کننده زده بودند. نمی گذاشتند بفهمیم چه دارد پیش می آید . در حال و هوای خوش خود دست و پا می زدیم و با یک لبخند گشاد روی لب ها از وقت رفتن می گفتیم . 

با آمدن اسمش، دلمان می لرزید، اما تهش چیزی شبیه غرور بود. غرور به خوانده شدن . به اجازه داشتن . 

روزهای آخر ، همین دو سه روز آخر ِ انتظار،  زمین خوردیم. شاید هم زمین مان زدند. البته معلوم بود دلشان نمی آید محکم بزنند . در مرامشان نیست خب .

من از همان اول در ته جیب هایم، ناامیدی داشتم. اعتراف می کنم. ناامید بودم از به واقعیت تبدیل شدنش. منتظر اتفاقی که فردا همه چیز را ببرد روی هوا. ناامیدی غلط بزرگی ست. این را امروز فهمیدم. 

باید درد داشت،  درد ِ دوری . درد ِ نرسیدن . باید بغض داشت نه لبخند ِ گشاد و مست . باید محزون بود نه مغرور . او به ما همه ی این ها را داد . همین دو سه روز ِ آخر ِ انتظار . دلش نمی آمد بیشتر خراش برداریم خب.

دلش می خواست فقط او را صدا کنیم... فقط او را بخواهیم . مثل وسط روضه هایش که زمزمه می کردیم حسین جان...

باید اشک مان را در می آورد . کربلا رفتن اشک و آه می خواهد. خوشحالی ندارد که. شرمندگی دارد .

____________________________________________________________

پ.ن 1) الهی هل یرجع العبد الابق الّا الی المولاه ؟ مگر برای یک بنده ی فراری جز در خانه ی مولایش پناهی هست؟

پ.ن2 ) آقا ما را مثل تفاله دور نینداز . بچه ایم. ساده و زودباور و شکننده . ای که مرا خوانده ای راه نشانم بده... گوشه ای از کربلا جا و مکانم بده ...ا

ما بنی آدم ...

یک روز می روم دست این بچه ی کوچک همسایه را که از صبح تا شب صدایش در کوچه می پیچد و هُل می گذارد توی خانه ی بقیه و کلافه شان می کند، می گیرم و می آورمش کنار خودم. می نشانمش روی صندلی ، زل می زنم توی چشم هاش و فقط یک کلمه از او می پرسم " دردت چیست؟ "

همین یک کلمه ای که شاید ، باید اول از پدرش و بعد مادرش که مدام در حال خالی کردن فریادهایشان سر این طفل معصوم هستند پرسید. حیف که نمی دانم دقیقا در کدام خانه ی این کوچه ی مرموز هستند و اصلا بچه شان پسر است یا دختر؟ به صدایش نمی آید بیشتر از دو سه سال داشته باشد. آیا خواهر و برادری هم دارد ؟ اسباب بازی برای بازی کردن چطور؟ شکمش سیر است ؟

و خب مساله همین جاست. انقدر از هم بی خبر و بی اطلاعیم که آژیر بلند گریه ها هم نتوانسته از جا بلندمان کند تا بفهمیم درد همسایه ای که همین نزدیکی ست چیست ... فقط کم کم خودمان را به شنیدن و نشنیدنش عادت داده ایم...

ایستاده در غبــار

ما داشتیم تو را با همه ی سادگی ات ، روی پرده ی سینما(یی که آدم خیال می کرد خود خارج است) ،

نگاه می کردیم . یک ساعت و نیم جلوی چشم هایمان زندگی کردی، بزرگ شدی، جدی بودی، انگار خودت بودی و بعد ناگهان در جایی از تاریخ گُم شدی...

ما همان جا بودیم، پشت دری که به سمت تو باز شده بود. دلمان میخواست دست دراز کنیم و بکشانیمت بیرون.  می شد ؟

فیلم ِ تو، اُپِن اِند ترین فیلمی بود که دیدیم. بدون ضایعات ِ کارگردانی های روشنفکرانه. اما پر از سه نقطه . مقابل این سوال که اگر برگردی؟ اگر برگردی؟ وای اگر برگردی؟ طاقتش را داری؟

 

         

تو همان نیمه ی شعبان همه را بخشیدی !

دوباره به من اجازه دادی رمضانت را ببینم، با اعطاء بالاترین رتبه و مقام در زندگی .

تا به حال مسئول بیدار کردن و سحری آماده کردن و افطاری پختن برای کسی نبوده ام .

 

اللّهم أنت القائلُ و قولک حقّ و وعدُک صدق و اسألوا الله من فضله إنّ الله کان بکم رحیما

/ از دعای ابوحمزه ثمالی ِ عزیز /

دلم صراحی لبریز آرزومندی‌ست

هیچ وقت فکر نمی کردم با رد شدن روزانه از جلوی دبیرستان دخترانه و شنیدن صدای جیغ و دادشان، صدای معاونی که توی میکروفن حرص می خورد و بچه هایی که ظهرها وسط حیاط روی زمین خشک و خالی با مانتوهای یک رنگ نشسته اند، دوباره دلم هوایی شود.

هوایی ِ سال ها و ساعت های دوری که سوز پاییز داشتند و دلگرمی ِ تابستان. پر بودند از نیاز و احساس و بالا و پایین روح . دل هایی از بلوغ سرشار و از امید خالی. فکر می کردیم قرار است دنیا همان جا به نقطه ی پایان برسد، اما نرسید. 

ما بزرگ شدیم و دیگر در تن ِ آن مانتو و مقنعه جایمان نگرفت. کیف هایمان برای به دوش کشیدن بیشترها کوچک بود و باید کوچ می کردیم به سرزمینی طولانی. پر رنج تر و صعب العلاج تر. به جوانی ِ غیرقابل پیش بینی .

حالا هنوز هم فکر می کنیم قرار است زندگی همین جا تمام شود. گاهی از سختی ، گاهی از فرط ِ خوشبختی .

از بس که هنوز آدمی زادیم ...

 

یا من ارجوه لکلّ خیـــر

من به همان خوبی هایی امید دارم که بلد نیستم هیچ وقت از تو بخواهم شان ...