تا که آباد کنی خانه ی ویران شده را ...

نشسته ام یک گوشه ای ، با خودکار توی دستم بین کلمه ها وول می خورم و گوشی که صدای اس ام اسش

می آید چند لحظه ای مشغولم می کند ، سرم را که بلند می کنم میبینم آمده روبه رویم ایستاده ،

یک دسته موی فرفری هم پیچیده دور انگشت هاش و هی گردن دراز می کند توی بغل من .

در نگاه اول دختربچه ی شیطانی به نظر می آید ، سر و صورت و لباس هایش هم تقریبا به هم ریخته و کثیف است ،

لبخندش می زنم و انگار که منتظر همین بوده بی معطلی دست دراز می کند و خودکار را از من کش می رود ،

کمی روی کاغذ خط خطی می کند و وقتی می بیند قرار نیست اتفاق هیجان انگیزی بیفتد پسش می دهد ،

بعد هم با اشتیاق به گوشی م اشاره می کند و چون دستش نمی رسد با ذوق می گوید : خاله خاله ! اینو بده !

همچین که می بینم می خواهد گوشی را بگیرد و با خودش ببرد نگه ش می دارم ، می گیرمش جلوی صورتش و

می گویم : خاله ببین این خوب نیست ! چیزی نداره که به درد تو بخوره ! 

ممانعتم را که می بیند سریع عکس العمل نشان می دهد و جیغ جیغ کنان به کیف و بند و بساطم هجوم می آورد ،

هم هول کرده ام که چطور سر و صدایش را قطع کنم هم از حرکاتش خنده ام گرفته و حتا فرصتم نمی دهد که 

همان گوشی را بدهم دستش و آرامش کنم ... 

بالا پایین می پرد و داد و بیداد می کند ، بازوهاش را محکم می گیرم ، تکانش می دهم و سعی می کنم با صدایی

بلندتر از خودش که بتواند بشنود ساکتش کنم ، حالا دو تا چشم عصبانی کودکانه زل زده به صورت من .

در همان حال آرام کیفم را از لای دست هاش می گذارم کنار ، خودش را بلند می کنم و می نشانم روی پایم ،

با دستمال صورتش را پاک می کنم و بعد خیلی دوستانه چند دقیقه ی طولانی مهمانم می شود ...

________________________________________________________

پ.ن1 ) خدایا ! بعضی وقت ها را که پابرهنه و دست و رو نشسته می پرم وسط محدوده ای نامربوط به خودم ،

بعضی وقت ها که بی اجازه ، با جسارت ، از تو آنچه را می طلبم که به ذات دلم تعلق ندارد و در اندازه ی من نیست

بعضی وقت ها که زیادی شـلوغ می کنم و نمی گذارم صـدای تـو به گوشـم برسد ؛

یـک کاری کن تا سیـلـی نـخـورده آرام شوم و آدم شوم ...

پ.ن2 ) نه اگر همی نشینم ، نظری کند به رحمت / نه اگر همی گریزم ، دگری پناه دارم ...

پ.ن3 ) چو بنمودی و بربودی ثبات از عقل و صبر از دل / بباید چاره ای کردن کنون آن ناشکیبا را ...