بی.آر.تی طبق معمول شلوغ بود و پر سر و صدا. خانم جوانی از بین صف طویل ایستگاه، خودش را به داخل و بعد میله ی روبه رویی من رساند، نفهمیدم سر صحبت را اول کدامشان باز کرد، اما شرکت کنندگان در بحث که این جور مواقع کارشناسان اجتماعی زبردستی هستند، دو سه نفری بیشتر نبودند.
موضوع گردهمایی این دفعه خشکسالی بود. خانم جوان طوری که می خواست صدایش را بقیه هم بشنوند گفت : حدیث از حضرت محمد(ص) داریم تو مملکتی که حاکمانش دروغ میگن برف و بارون نمیاد.
سرم را از لای کتاب بیرون آوردم، گردن کج کردم و توی صورتش آرام خندیدم. قبل از اینکه زبان بچرخانم برای جواب، نگاه طلبکارانه ای کرد و با اشاره و سریع تر ادامه داد : بیخودی بعضیا به مو و بدن ما بدبختا گیر میدن . میگن شما گنهکارید که آسمون خشکه. بیخودی میگن برید دعا کنید . خودشون برن دعا کنن ..
__________________________________________
پ.ن "شاید بی ربط" ) اون روز از صبح تا شب، تهران بارون شدیدی اومد.