گوشه ای نیست اما...
در اوج تنهایی...
می گویند در رسم خاندانتان نیست
نگاه نکردن...
آنقدر می نشینم
تا کوتاه نیامدن اشک هایم
بهانه ی پاسختان
برای
گدایی ناتمامم شود...
من
تا هنوز
محتاجم...
آقا! ......نگاهـــی...............
جاهایی کم میاریم… اما خدا نکنه کم آوردنمون مساوی تموم شدن باشه… خدا نکنه همون وقتا همه
چی دست به دست هم بده واسه تخریب لونه های تازه ساخته شده ی احساس…
دلم گرفته…
یه روزی یه جایی از یه شب بارونی شروع شدم… از آسمون دل خودم که چند وقتی می شد ابرای
دلتنگی محاصره اش کرده بودن… فقط شکستم… این بار جلوی خودش… این بار هم یه شروع دوباره…
دوباره… دوباره…
دوست دارم چشمامو ببندم تا قرار دیدار…حال و هوای اینجا باز داره کدر میشه…
دیدین یه وقتایی که با کسی وعده داریم چقدر تا رسیدن اون لحظه وجودمون پر از تلاطم میشه!
خلاصه اینکه قراره برم اونجایی که عشق بی ادعا خودشو نشون میده… اونجایی که باید تبسمای بارونو
همین جوری تو آسمونش پیدا کرد… به قول مهرآفرین دارم می رم مـ کـ ه
می دونستم اگه نمی خواست نمی شد… سخت بود راضی کردنش با دل ناصافم…
اما خدا بود دیگه؟! بـ خـ شـ ی د …
این روزای آخر که حسابی ناامید شده بودم از غریب ترین ِ بقیع درست شدنشو خواستم… حالا روزی که
می ریم روز میلادشه…روز میلاد فاطمه ی زهرا(س)…
دعام کنید آخه سخته برگشتن و حسرت نخوردن… می دونم عمراً لیاقتشو نداشتم و ندارم…
…مهرآفرین دل پاکت ازیادم نمی ره… …مهاجر شهرمون – استاد شاهد ممنون ازبودنتون وقت خودنمایی
دلتنگی ها… آسمونیه پاکم… حرفی ندارم واسه رفاقت قشنگت… تنهام نذار…
بازآی ساقیا که هواخواه خدمتم مشتاق بندگی و دعاگوی دولتم
هرچند غرق بحر گناهم ز صد جهت تا آشنای عشق شدم از اهل رحمتم
من کز وطن سفر نگزیدم به عمر خویش در عشق دیدن تو هواخواه غربتم
دریا و کوه در ره و من خسته و ضعیف ای خضر پی خجسته مدد کن به همتم
سرزمین ولادتت روزهای دلتنگی را مرور می کنم، می خواهم این لحظات لای پاکی دلهای دیگران گم
شوم تا بی پناهی مرا هم پناه شوی... چشمانم را می بندم به امید به خاطر آوردن تکه سنگهای
شکافته شده ی کعبه که شب آخر بین آن همه شلوغی بلاخره دستانم لمسش کرد... دستانم عزیز
بودن تو را لمس کرد و دنبال پاسخی در برابر آن همه ظلم و نادیده انگاری می گشت اما اشک هایم در
نهایت نتیجه ی خواب چشم هایشان شد... چقدر زیبایی و عزیز...! بگذار هرچه می خواهند بخواهند....
شما همیشه بزرگ و سروری
مولاجان به حرمت عزت و کرامت پاکت...
ببخش این دل پشت کرده به احساس را...
ببخش که نیستم آنکه باید...
تاریخ حضورتان یادآوری برکت لحظه هاست...
قشنگترین عنایت خدا!
میلاد نورانی ات مبارک...
بیا بگو که زعشقت چه طرف بربستم
اگرچه خرمن عمرم غم تو داد به باد
به خاک پای عزیزت که عهد نشکستم
دیدین تا حالا دل یه جایی گیر کنه اما ندونی تا کی باید بلاتکلیف حال و هوای دلتنگیت باشی؟
شده تا حالا جایی باشین که مبدا بندگی و نقطه شروع عشقه اما از همیشه دلگیرتر باشی؟
مدینه که می رسی میدونی جاپای اونی گذاشتی که عزیزترین خدا وآسمونا اینجا بوده-زندگی کرده-
وعطر وجودش هنوز تو غربت اینجا موندگاره…
نگاه که میکنی یه چیزی بیداد میکنه و اونم غریبی بزرگ ِ پاک ترین انسان هاست…
پشت پنجره های محرومیت بقیع نیازی به داشتن حس نیست چون همین طوری هم وقتی نمی تونی
حتی یه ذره از خاک اماماتو ببینی می سوزی… وقتی فقط ازپشت پرده حتی به ستون توبه هم
نمی رسی چه برسه به بیت فاطمه زهرا و قبر پیغمبر… (البته اگه جزو گروه خانوم ها باشی!!!)
وقتی دیدن کعبه برای اولین بار بالا پایین رفتن قلبتو تعطیل کنه نمی دونی باید ازچی وازکجا دل
بکنی اون قدر تو بهت اونجا گم میشی که لذت سکوت و به سجده افتادن اجازه ی هردلبستگی رو ازت
میگیره…
وقتی عزت وعظمت مولا لای سنگای شکافته شده ی قبله گاه بنده ها به رخ کشیده میشه تازه یادت
میفته اونی که بیشتر ازهمه مظلومه ودلت واسه نادیده گرفتن سروری خودش وفرزندان پاکش
آتیش میگیره همین مولود کعبه است…
اول وآخرش اینکه شیعه خیلی غریبه اونجا…خیلـــــــــــــــــی…
شب لیلة الرغائب پارسال دلم واسه رفتن له له می زد…شب لیلة الرغائب امسال شب تولدم بود
شبی که واسه آخرین بار هفت دور طواف بندگی کردم…طوافی که آخرش وداع بود و…
دلم برای نشستن وتکیه زدن به دربین الحرمین تنگ شده… برای نماز جماعت هایی که تو دلم
افتخار میکردم شیعه ام وبه اسم تقیه کنار دست هر قوم و ملیتی یه رنگ میشدیم…
دلم تنگه برای گم شدن بین اون همه نیاز و اظهار بندگی…
خدایا! دلم تنگه برای فقط برای تو شدن…
