مرا امید وصال تو زنده می دارد وگرنه هردمم از هجر توست بیم هلاک
بیا بگو که زعشقت چه طرف بربستم
اگرچه خرمن عمرم غم تو داد به باد
به خاک پای عزیزت که عهد نشکستم
دیدین تا حالا دل یه جایی گیر کنه اما ندونی تا کی باید بلاتکلیف حال و هوای دلتنگیت باشی؟
شده تا حالا جایی باشین که مبدا بندگی و نقطه شروع عشقه اما از همیشه دلگیرتر باشی؟
مدینه که می رسی میدونی جاپای اونی گذاشتی که عزیزترین خدا وآسمونا اینجا بوده-زندگی کرده-
وعطر وجودش هنوز تو غربت اینجا موندگاره…
نگاه که میکنی یه چیزی بیداد میکنه و اونم غریبی بزرگ ِ پاک ترین انسان هاست…
پشت پنجره های محرومیت بقیع نیازی به داشتن حس نیست چون همین طوری هم وقتی نمی تونی
حتی یه ذره از خاک اماماتو ببینی می سوزی… وقتی فقط ازپشت پرده حتی به ستون توبه هم
نمی رسی چه برسه به بیت فاطمه زهرا و قبر پیغمبر… (البته اگه جزو گروه خانوم ها باشی!!!)
وقتی دیدن کعبه برای اولین بار بالا پایین رفتن قلبتو تعطیل کنه نمی دونی باید ازچی وازکجا دل
بکنی اون قدر تو بهت اونجا گم میشی که لذت سکوت و به سجده افتادن اجازه ی هردلبستگی رو ازت
میگیره…
وقتی عزت وعظمت مولا لای سنگای شکافته شده ی قبله گاه بنده ها به رخ کشیده میشه تازه یادت
میفته اونی که بیشتر ازهمه مظلومه ودلت واسه نادیده گرفتن سروری خودش وفرزندان پاکش
آتیش میگیره همین مولود کعبه است…
اول وآخرش اینکه شیعه خیلی غریبه اونجا…خیلـــــــــــــــــی…
شب لیلة الرغائب پارسال دلم واسه رفتن له له می زد…شب لیلة الرغائب امسال شب تولدم بود
شبی که واسه آخرین بار هفت دور طواف بندگی کردم…طوافی که آخرش وداع بود و…
دلم برای نشستن وتکیه زدن به دربین الحرمین تنگ شده… برای نماز جماعت هایی که تو دلم
افتخار میکردم شیعه ام وبه اسم تقیه کنار دست هر قوم و ملیتی یه رنگ میشدیم…
دلم تنگه برای گم شدن بین اون همه نیاز و اظهار بندگی…
خدایا! دلم تنگه برای فقط برای تو شدن…