یاعلی

مولاجان این دقایق لمس آمدنت را نزدیک تر می کند به یاد مظلومیت قدم هایت کنار دیار پیغمبر و

سرزمین ولادتت روزهای دلتنگی را مرور می کنم، می خواهم این لحظات لای پاکی دلهای دیگران گم

شوم تا بی پناهی مرا هم پناه شوی... چشمانم را می بندم به امید به خاطر آوردن تکه سنگهای

شکافته شده ی کعبه که شب آخر بین آن همه شلوغی بلاخره دستانم لمسش کرد... دستانم عزیز

بودن تو را لمس کرد و دنبال پاسخی در برابر آن همه ظلم و نادیده انگاری می گشت اما اشک هایم در

نهایت نتیجه ی خواب چشم هایشان شد... چقدر زیبایی و عزیز...! بگذار هرچه می خواهند بخواهند....

شما همیشه بزرگ و سروری

مولاجان به حرمت عزت و کرامت پاکت...

                                                       ببخش این دل پشت کرده به احساس را...

                                                                                        ببخش که نیستم آنکه باید...

   تاریخ حضورتان یادآوری برکت لحظه هاست...

                                                           قشنگترین عنایت خدا!

                                                                                      میلاد نورانی ات مبارک...