ه ی چ

یک مزیت با حوصله بودن این است که ساعت ها بنشینی عکس العمل آدم ها با تیپ های مختلف

را درباره ی یک موضوع واحد زیر نظر بگیری و در ذهنت شخصیت شان را زیر و رو کنی ..

حتی در برابر بار سنگین کنایات سیاسی حرف های یکی دو نفر هم که ممکن است بین چندها

مخاطبت اصلا تو را و دغدغه های تو را نفهمند لبخند بزنی و به معنای واقعی حس کنی داری

از حرف زدنشان.. از اینکه چقدر صریح می توانند از مخالفتشان بگویند و در عین حال صادقانه

درد و دل کنند از زخم های زندگی شان.. لذت ببری.. بدون ذره ای ظاهرسازی..

اصلا با حوصله بودن آدم را مهربان می کند.. گاهی حتی مجبور می شوی کتاب ها و مجلاتی

که مدت ها گوشه ای انداخته بودی را به طرز دلنشینی ورق بزنی و مثلا کلی چیز یاد بگیری..

بعد در همان حال مثل زنان سالخورده، دخترکان ِ جلف ِ پر سر و صدای مقابلت را نگاه کنی و

از این همه انرژی شان ذوق کنی.. کلی سوژه ی نوشتن در ظرف چند ساعت پیدا کنی و تمام مسیر

مترو را به ردیف کردن کلمات فکر کنی اما بعد بیایی و خیلی ساده بنویسی که حوصله چیز خوبیست..

و من دارم غبطه می خورم به لحظه های بی حوصله ای که تند تند می گذرند و مرا جا می نهند..

...

حق نویس / امام سجاد ^{علیه السلام}: رضایت به تقدیرهای ناخوشایند بالاترین درجه یقین است.

پریشان نویس/ گاهی از همیشه سخت تر، وقتی ست که بین شلوغی چشم هایت یک جا میخکوب

شود.. هی سر بچرخانی تا مطمئن شوی اشتباه گرفته ای.. بعد در همان حال از این فکر مسخره ی

خودت خنده ات بگیرد و خودت را دست بیندازی. وسط آن همه شلوغی !

زیرنویس/ اصلا محال نیست !